1967-72: Tahun terawal

Pada bulan Februari 1962, Marley merakamkan empat lagu, "Judge Not", "One Cup of Coffee", "Do You Still Love Me?" dan "Terror", di Federal Studio bagi penerbit muzik tempatan Leslie Kong.[24] Tiga daripada lagu dikeluarkan dengan Beverley dengan "One Cup of Coffee" yang dikeluarkan di bawah nama samaran Bobby Martell.[25]

Pada tahun 1963, Bob Marley, Bunny Wailer, Peter Tosh, Junior Braithwaite, Beverley Kelso dan Cherry Smith dipanggil The Teenagers. Mereka kemudian bertukar nama kepada The Wailing Rudeboys, kemudian kepada The Wailing Wailers, di mana titik mereka ditemui oleh penerbit rakaman Coxsone Dodd, dan akhirnya kepada The Wailers. Single mereka "Simmer Down" untuk label Coxsone menjadi Jamaica # 1 dalam Februari 1964 menjual kira-kira 70,000 naskhah.[26] The Wailers, kini kerap membuat rakaman untuk Studio One, mendapati diri mereka bekerja dengan pemuzik Jamaica ditubuhkan seperti Ernest Ranglin (penggubah "It Hurts To Be Alone"),[27] pemain keyboard Jackie Mittoo dan pemain saksofon Roland Alphonso. Menjelang 1966, Braithwaite, Kelso, dan Smith telah meninggalkan The Wailers, meninggalkan ketiga-tiga teras Bob Marley, Bunny Wailer, dan Peter Tosh.[28]

Pada tahun 1966, Marley berkahwin dengan Rita Anderson, dan bergerak berdekatan dengan kediaman ibunya di Wilmington, Delaware di Amerika Syarikat untuk masa yang singkat, di mana dia bekerja sebagai pembantu makmal DuPont dan di barisan pemasangan di kilang Chrysler, di bawah nama samaran Donald Marley.[29]

Walaupun dibesarkan sebagai seorang Katolik, Marley menjadi tertarik dalam kepercayaan Rastafari pada tahun 1960, apabila jauh dari pengaruh ibunya.[30] Selepas pulang ke Jamaica, Marley secara rasmi memeluk Rastafari dan mula berkembang gimbal. Pengharaman Rastafarian terhadap memotong rambut adalah berdasarkan kepada Samson alkitabiah, yang sebagai nazir, dijangka membuat nazar agama tertentu, termasuk rawatan upacara rambutnya seperti yang dinyatakan dalam Bab Enam daripada Kitab Bilangan:

Selama nazar pemisahan di sana takkan kena pisau cukur kepalanya, sehingga hari dipenuhi, di mana dia memisahkan dirinya kepada Tuhan, ia akan menjadi kudus dan harus membiarkan kunci daripada rambut kepalanya berkembang. (Bilangan 6: 5 KJV)

Selepas perselisihan kewangan dengan Dodd, Marley dan kumpulannya bekerjasama dengan Lee "Scratch" Perry dan band studio beliau, The Upsetters. Walaupun pakatan itu berlangsung kurang daripada satu tahun, mereka merakamkan apa yang banyak mempertimbangkan kerja terbaik The Wailers. Marley dan Perry berpecah selepas pertikaian mengenai pemberian hak rakaman, tetapi mereka akan kekal rakan-rakan dan bekerja bersama-sama lagi.

1969 membawa perubahan lain untuk muzik popular Jamaica di mana rentak perlahan lebih jauh. Rentak baru adalah perlahan, mantap, berdetik irama yang pertama kali mendengar mengenai Lagu ini Maytals “Do the Reggay." JAD Records dan Cayman Music turunkan penerbitan mereka dan bersetuju untuk membiarkan rekod Wailers untuk penerbit lain dengan ketetapan bahawa rakaman dikeluarkan hanya di Caribbean. Bob mendekati Leslie Kong, yang dianggap sebagai salah satu daripada penerbit terbaik di pulau itu dan merupakan salah satu pemaju utama gaya reggae baru. The Wailers menggunakan khidmat pemuzik studio Kong sebagai band sandaran mereka pada trek dan mendapat manfaat daripada kepakaran mereka. Dipanggil Beverley All-Stars, kumpulan itu terdiri daripada pemain bes Lloyd Taman dan Jackie Jackson, drummer Paul Douglas, pemain keyboard Gladstone Anderson dan Winston Wright, dan pemain gitar Rad Bryan, Lynn Taitt dan HUX Brown. Trek yang dirakamkan pada sesi ini menggambarkan usaha terawal Wailers dalam gaya reggae baru. Sudah hari-sangkakala ska dan saksofon lagu-lagu yang sebelum ini, dengan rehat instrumental kini sedang dimainkan oleh gitar elektrik. Trek termasuk “Soul Shakedown Party,” “Stop That Train,” “Caution,” “Go Tell It on the Mountain,” “Soon Come,” “Can’t You See,” “Soul Captives,” “Cheer Up,” “Back Out,” dan “Do It Twice”[31]

Antara tahun 1968 dan 1972, Bob dan Rita Marley, Peter Tosh dan Bunny Wailer membuat potongan semula beberapa trek lama dengan JAD Records di Kingston dan London dalam usaha untuk mengkomersilkan bunyi The Wailers. Bunny kemudian menegaskan bahawa lagu ini "tidak harus dikeluarkan pada album... mereka hanya demo untuk syarikat rakaman untuk mendengar". Pada tahun 1968, Bob dan Rita melawat penulis lagu Jimmy Norman di apartmennya di Bronx. Norman telah menulis lirik lanjutan untuk Kai Winding "Time Is on My Side" (lagu saduran oleh The Rolling Stones) serta pernah ditulis untuk Johnny Nash dan Jimi Hendrix.[32] Satu sesi jem tiga hari dengan Norman dan lain-lain, termasuk Norman bersama penulis Al Pyfrom, menyebabkan pita 24 minit Marley melaksanakan beberapa komposisi Norman-Pyfrom sendiri. Pita ini, menurut ahli arkib Reggae Roger Steffens, jarang berlaku kerana ia dipengaruhi oleh pop bukannya reggae, sebagai sebahagian daripada usaha untuk memecahkan Marley ke dalam carta Amerika.[32] Menurut satu artikel di dalam The New York Times, Marley bereksperimen pada pita dengan bunyi yang berbeza, mengamalkan gaya doo-wop pada "Stay With Me" dan "cinta gaya lagu yang perlahan artis 1960-an" pada "Splish untuk My Splash".[32] Seorang artis belum meletakkan dirinya di luar Jamaica asalnya, Marley tinggal di Taman Ridgmount, Bloomsbury, semasa 1972.[33]

1972-74: Berpindah ke Island Records

Pada tahun 1972, Bob Marley menandatangani dengan CBS Records di London dan memulakan lawatan UK dengan penyanyi soul Amerika Johnny Nash.[34] Semasa di London yang Wailers bertanya kepada pengurus jalan mereka Brent Clarke untuk memperkenalkan mereka kepada Chris Blackwell yang melesenkan beberapa keluaran Coxsone mereka untuk Island Records beliau. The Wailers bertujuan untuk membincangkan royalti yang dikaitkan dengan keluaran ini; bukannya mesyuarat itu menyebabkan tawaran pendahuluan sebanyak £4,000 untuk merakam album.[35] Sejak Jimmy Cliff, bintang reggae Pulau, baru-baru ini meninggalkan label, Blackwell telah bersedia untuk penggantian. Dalam Marley, Blackwell mengiktiraf unsur-unsur yang diperlukan untuk jerat penonton rock. "Saya telah berurusan dengan muzik rock, yang merupakan muzik benar-benar pemberontak saya merasakan bahawa benar-benar akan menjadi cara untuk memecahkan muzik Jamaica Tetapi anda memerlukan seseorang yang boleh menjadi imej itu. Apabila Bob berjalan dia benar-benar adalah imej."[36] The Wailers pulang ke Jamaica untuk merakam si Harry J di Kingston yang mengakibatkan album Catch a Fire.

Terutamanya yang dirakam pada lapan trek Catch a Fire yang menandakan kali pertama sebuah band reggae mempunyai akses kepada studio canggih dan telah diberi penjagaan yang sama seperti rock 'n' roll rakan-rakan mereka.[36] Blackwell dikehendaki untuk mewujudkan "lebih daripada hanyut, jenis rasa hipnosis daripada irama reggae",[37] dan menyusun semula adunan dan gubahan Marley. Marley mengembara ke London untuk menyelia alihsuara album Blackwell termasuk pembajaan adunan daripada bunyi bass-berat muzik Jamaica dan meninggalkan dua trek.[36]

Album pertama The Wailers untuk Island, Catch a Fire, telah dikeluarkan di seluruh dunia pada bulan April 1973, dibungkus seperti rakaman rock dengan unik Zippo ringan lif-top. Pada mulanya menjual 14,000 unit, ia tidak menajdikan Marley sebutir bintang, tetapi mendapat sambutan kritikal yang positif.[36] Ia diikuti pada tahun yang sama dengan album Burnin termasuk lagu "I Shot the Sheriff". Eric Clapton telah diberikan album dengan pemain gitar, George Terry dengan harapan bahawa beliau akan menikmatinya.[38] Clapton kagum dan memilih untuk merakam versi saduran "I Shot the Sheriff" yang menjadi hits AS pertama sejak "Layla" dua tahun lebih awal dan mencapai # 1 di Billboard Hot 100 pada 14 September 1974.[39] Banyak rakyat Jamaica tidak berminat untuk bunyi reggae baru pada Catch a Fire, tetapi gaya Trenchtown di Burnin mendapati peminat di kedua-dua penonton reggae dan rock.[36]

Dalam tempoh ini, Blackwell berikannya kediaman Kingston dan ibu pejabat syarikatnya di 56 Hope Road (ketika itu dikenali sebagai Island House) untuk Marley. Perumahan Tuff Gong Studios, hotel ini menjadi bukan sahaja pejabat Marley, tetapi juga rumahnya.[36]

The Wailers dijadual membuka tujuh belas persembahan di Amerika Syarikat untuk Sly and the Family Stone. Selepas empat persembahan, band ini telah dipecat kerana mereka lebih popular daripada kegiatan mereka membuka.[40] The Wailers berpecah pada tahun 1974 dengan setiap seorang daripada tiga ahli utama mengejar kerjaya solo. Sebab untuk perpisahan diselubungi sangkaan semata-mata; sesetengah percaya bahawa terdapat perbezaan pendapat di kalangan Bunny, Peter, dan Bob mengenai persembahan, manakala yang lain mendakwa bahawa Bunny dan Peter hanya memilih kerja solo.

1974–76: Pertukaran ahli dan tembakan

Walaupun perpecahan, Marley meneruskan rakaman sebagai "Bob Marley & The Wailers". Band sokongan barunya termasuk masing-masing saudara Carlton dan Aston "Family Man" Barrett pada dram dan bass, Junior Marvin dan Al Anderson pada gitar utama, Tyrone Downie dan Earl "Wya" Lindo pada papan kekunci, dan Alvin "Seeco" Patterson pada perkusi. "I Threes", yang terdiri daripada Judy Mowatt, Marcia Griffiths, dan isteri Marley, Rita, dengan syarat vokal sokongan. Pada tahun 1975, Marley mempunyai kejayaan antarabangsa dengan hit pertama di luar Jamaica, "No Woman, No Cry", daripada album Natty Dread.[41] Ini diikuti dengan album kejayaan beliau di Amerika Syarikat, Rastaman Vibration (1976), yang mara ke Top 50 Carta Billboard Soul.[42]

Pada 3 Disember 1976, dua hari sebelum "Smile Jamaica", konsert percuma yang dianjurkan oleh Perdana Menteri Jamaica, Michael Manley dalam usaha untuk meredakan ketegangan antara dua kumpulan politik yang bertelagah, Marley, isterinya, dan pengurus Don Taylor cedera dalam serangan oleh lelaki bersenjata yang tidak diketahui di dalam rumah Marley. Isteri Taylor dan Marley mengalami kecederaan yang serius, tetapi kemudian membuat pemulihan penuh. Bob Marley menerima luka-luka kecil di bahagian dada dan lengan. Percubaan pada hidupnya telah dianggap telah bermotifkan politik, kerana ramai berpendapat konsert itu adalah benar-benar satu perhimpunan sokongan untuk Manley. Namun begitu, konsert itu diteruskan, dan Marley cedera membuat persembahan mengikut jadual, dua hari selepas percubaan. Apabila ditanya mengapa, Marley menjawab, "Orang-orang yang cuba untuk menjadikan dunia ini lebih teruk tidak mengambil cuti sehari. Bagaimana saya boleh?" Ahli-ahli kumpulan Zap Pow dimainkan sebagai band sandaran Bob Marley sebelum orang ramai perayaan 80,000 manakala ahli-ahli The Wailers masih hilang atau bersembunyi.[43][44]

1976–79: Berpindah ke England

Marley meninggalkan Jamaica pada akhir 1976, dan selepas persinggahan "pemulihan dan bertulis" selama sebulan di tapak Chris Blackwell Compass Point Studios di Nassau, Bahamas, tiba di England, dua tahun di mana beliau menghabiskan dalam buangan.

Semasa di England, beliau merakamkan album Exodus dan Kaya. Exodus kekal di carta album British lima puluh enam minggu berturut-turut. Ia termasuk empat single hit UK: "Exodus", "Waiting in Vain", "Jamming", dan "One Love" (rendisi hits Curtis Mayfield, "People Get Ready"). Semasa di London, beliau telah ditangkap dan menerima sabitan kerana memiliki sejumlah kecil ganja.[46] Pada tahun 1978, Marley pulang ke Jamaica dan membuat persembahan di satu lagi konsert politik, One Love Peace, sekali lagi dalam usaha untuk menenangkan pihak yang berperang. Di akhir persembahan itu, dengan permintaan Marley, Michael Manley (pemimpin ketika itu pemerintah Parti Rakyat Kebangsaan) dan saingan politiknya Edward Seaga (pemimpin Parti Buruh Jamaica), menyertai satu sama lain di atas pentas dan berjabat tangan.[47]

Di bawah nama Bob Marley & The Wailers sebelas album telah dikeluarkan, empat album secara langsung dan tujuh album studio. Keluaran termasuk Babylon by Bus, sebuah album secara langsung dua kali dengan tiga belas trek, telah dikeluarkan pada tahun 1978 dan menerima pujian kritis. Album ini, dan khususnya trek yang akhir "Jamming" dengan penonton dalam kegilaan, menangkap keamatan persembahan secara langsung Marley.[48]

1979–81: Tahun seterusnya

Survival, album yang agak degil dan didakwa berunsur politik, telah dikeluarkan pada tahun 1979. Lagu seperti "Zimbabwe", "Africa Unite", "Wake Up and Live", dan "Survival" melambangkan sokongan Marley kerana perjuangan Afrika. Kemunculannya di Festival Amandla di Boston pada Julai 1979 menunjukkan pembangkang kuat untuk aparteid Afrika Selatan, yang sudah telah ditunjukkan dalam lagu "War" pada tahun 1976. Pada awal tahun 1980, beliau telah dijemput untuk membuat persembahan di sambutan Hari Kemerdekaan Zimbabwe pada 17 April.

Uprising (1980) adalah album studio terakhir Marley, dan merupakan salah satu produksi paling agamanya; ia termasuk "Redemption Song" dan "Forever Loving Jah".[49] Confrontation, yang dikeluarkan selepas kematiannya pada tahun 1983, mengandungi bahan tidak dikeluarkan dirakamkan semasa hayat Marley, termasuk hit "Buffalo Soldier" dan single campuran baru sebelum ini hanya terdapat di Jamaica.[50]